ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΟΥ ΒΑΝΕΣΑ - KATE ELIZABETH RUSSEL
Νοεμβρίου 04, 2020
People will risk everything for a little bit of something beautiful.
Το Σκοτεινή μου Βανέσα είναι το ντεμπούτο της συγγραφέως Kate Elizabeth Russel ένα βιβλίο φαινόμενο για το 2020 που μόλις κυκλοφόρησε στη χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Η ιστορία ακολουθεί την δεκαπεντάχρονη Βανέσα που φοιτά σε ένα οικοτροφείο που η ίδια έχει επιλέξει. Δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνική και χωρίς καθόλου φίλους. Εκεί θα ερωτευτεί τον σαραντάχρονο καθηγητή Αγγλικών της, Τζέικομπ Στρέιν και θα συνάψουν σχέση. Δεκαεφτά χρόνια αργότερα και με το κίνημα #metoo στην Αμερική όλο και να μεγαλώνει, μια ακόμη παλιά μαθήτρια βγαίνει να τον κατηγορήσει για σεξουαλική κακοποίηση. Η Βανέσα όμως βρίσκεται σε άρνηση και δεν ξέρει τι μπορεί πραγματικά να πιστέψει. Γιατί ίσως ο Στρέιν να μην την αγάπησε ποτέ και να ήταν ένα ακόμη θύμα του.
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί αμφίδρομη αφήγηση, με τα κεφάλαια να εναλλάσσονται ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, στα εφηβικά χρόνια της Βανέσας στις πρώτες επαφές της με τον Στρέιν, στον εφηβικό ενθουσιασμό της και στο σήμερα ως τριαντάχρονη γυναίκα που ισορροπεί ψυχολογικά σε ένα τεντωμένο σχοινί. Κάτι που δένει την ιστορία και μας δείχνει πως παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι αλληλένδετα.
Πραγματικά αυτή είναι μια από τις δυσκολότερες κριτικές που έχω γράψει, τόσο για το οδυνηρό περιεχόμενο που καλύπτει όσο και για το απλό γεγονός ότι το βιβλίο ήταν σχεδόν τέλειο. Είναι από τις λίγες φορές που νιώθω πως δεν θα άλλαζα τίποτα. Ένα βιβλίο όπου η συγγραφέας δούλευε σχεδόν 18 χρόνια κάτι που φαίνεται. Η γλώσσα μεν δεν είναι κάτι περίτεχνο, μιας και οι προτάσεις είναι απλές, αλλά η κάθε λέξη έχει σαφώς επιλεγεί προσεκτικά. Υπάρχει ένας φυσικός, ρέοντας ρυθμός, και ακόμη και οι εναλλαγές από το παρελθόν στο παρόν μεταφέρονται ομαλά με έντονα όμως συναισθήματα. Μιας και αυτή είναι μια ιστορία για να χαθείς, προβληματιστείς, σπάσεις.
Υπάρχουν επίσης, πολλές αναφορές σε γνωστά ποιήματα και λογοτεχνικά έργα. Η προφανής σύνδεση, φυσικά, είναι η Lolita, η οποία αναφέρεται συχνά μεσα. Νομίζω ότι όποιος είναι εξοικειωμένος με το πιο διαβόητο έργο του Nabokov θα δει ένα επιπλέον επίπεδο πλούτου στην ιστορία καθώς μπορούν να κατανοούν τις παρομοιώσεις.
"Like Lolita and Humbert, I say without thinking, and then wince as I wait for his annoyance at the comparison, but he only smiles.
‘I suppose that’s fair.’ He looks over at me, slides his hand up my thigh.
‘You like the idea of that, don’t you? Maybe one day I’ll just keep driving rather than bring you home. I’ll steal you away.’"
Ένα πράγμα για το οποίο έχω δει διχασμένες κριτικές είναι το τέλος του βιβλίου. Καθώς παρά την επίλυση, δεν υπάρχει το λεγόμενο happy end, απλά μια ελπίδα διάχυτη. Η Βανέσα έχει μια ανάπτυξη στον χαρακτήρα της, αλλά όπως και η πραγματική ζωή, οι βαθιές πληγές δεν θεραπεύονται εύκολα και οι άνθρωποι θα έχουν πάντα διαφορετικές απόψεις και εμπειρίες. Προσωπικά, νόμιζα ότι το τέλος για τη Βανέσα εδώ ήταν αναπόφευκτο και ο τρόπος με τον οποίο εγκαταλείψαμε τους άλλους χαρακτήρες ρεαλιστικός. Αυτός είναι αναμφισβήτητα ο καλύτερος τρόπος για να τερματίσετε ένα βιβλίο τόσο ριζωμένο σε συνεχιζόμενα κοινωνικά ζητήματα.
Η σκοτεινή μου Βανέσα είναι ένα βιβλίο που με άφησε γεμάτη με έντονα συναισθήματα, που με προβλημάτισε, θύμωσε και με συνεπήρε μέσα στις σελίδες του. Μια σύγχρονη εκδοχή της λολίτας που πρέπει να διαβαστεί από όλους!
🎁 Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Ψυχογιός για το αντίτυπο του βιβλίου 🎁
0 σχόλια