Διαβάζοντας την υπόθεση του βιβλίου "Το δάσος της μνήμης" μπορεί πολύ εύκολα κάποιος να πει "να ένα ακόμη βιβλίο μυστηρίου με απαγωγή". Και όμως ο πρωτοεμφανιζόμενος Sam LIoyd καταφέρνει να δώσει ένα βάθος και μια ατμόσφαιρα εντελώς διαφορετική από τα συνηθισμένα. Το ίδιο το δάσος παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό μιας και μας βάζει σε επικίνδυνα σκοτεινά και υγρά μονοπάτια. Κάτι σαν ένα απαίσιο παραμύθι, μια αληθινή εκδοχή του Χάνσελ και της Γκρέτελ.
Στην ιστορία βλέπουμε την νεαρή Ελίσα καθώς πέφτει θύμα απαγωγής την ημέρα που δίνει ένα σημαντικό τουρνουά σκάκι. Έτσι ταλαιπωρημένη και χτυπημένη βρίσκεται σε ένα υπόγειο σπίτι στα βάθη ενός σκοτεινού δάσους πολύ μακρυά από την κοινωνία. Εκεί ζει ένα ακόμη παιδί ο Ελάιτζα που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει φίλους στο μοναχικό "Δάσος της μνήμης" όπως το αποκαλεί ο ίδιος. Όταν ανακαλύψει την Ελίσα, δεν μπορεί να μείνει μακρυά της μιας και στο πρόσωπο της βλέπει μια νέα παρέα. Παρά τα παρακαλετά της ίδιας να ειδοποίηση την αστυνομία, ο Ελάιτζα δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται μιας και η μόνη υπόσχεση που της δίνει είναι να την επισκέπτεται καθημερινά. Η μοναχικότητα του και ο φόβος του για κάποιο άγνωστο πρόσωπο δεν τον αφήνουν να ενεργήσει όπως του λέει το μυαλό του ότι είναι το σωστό!
Η Ελίσα ξυπνάει φοβισμένη και στο σκοτάδι. Χρειάζεται μια στιγμή για να συνειδητοποιήσει πού είναι και τι της έχει συμβεί. Μέσα στους λυγμούς της, θυμάται ότι η μητέρα της την έμαθε να είναι πάντα δυνατή και αν πρόκειται να βγει από αυτήν την κατάσταση πρέπει να παραμείνει ψύχραιμη και ισχυρή. Έτσι με ανανεωμένη δύναμη, ανιχνεύει το περιβάλλον της ελπίζοντας να βρει κάτι, μια ιδέα ίσως για το πού βρίσκεται και πώς να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη. Βάζει στόχο της να μάθει όσα περισσότερα μπορεί από τον Ελάιτζα. Έτσι μέσα από τις συνομιλίες τους στο σκοτεινό και γεμάτο μούχλα υπόγειο, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι ίσως δεν είναι μόνη που υποφέρει εδώ.
Τα κεφάλαια εναλλάσσονται ανάμεσα στην Ελίσα, τον Ελάιτζα αλλά και την επιθεωρήτρια που έχει αναλάβει την υπόθεση. Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να βλέπουμε τι συμβαίνει στο δάσος αλλά και στην άλλη άκρη της πόλης κατά την διάρκεια της έρευνας. Μπορώ να πω, πως τα κεφάλαια της ντετέκτιβ ήταν και τα πιο αδύναμα. Ναι μεν πρόσδιδαν πράγματα στην πλοκή με αποτέλεσμα να κυλάει πιο ομαλά και αγωνιώδες, αλλά από την άλλη δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ότι μας έδωσε όσα θα έπρεπε η ίδια. Αντίθετα η Ελίσα ήταν ένας τρομερά καλογραμμένος χαρακτήρας. Έξυπνη, γενναία αλλά και μπερδεμένη ήταν φοβερά ενδιαφέρον να διαβάζεις τις σκέψεις της. Όπως και ο μικρός Ελάιτζα που τα κεφάλαια του έκρυβαν το μεγαλύτερο σασπένς αλλά και βάθος.
Το Δάσος της Μνήμης είναι από εκείνα τα βιβλία που από ένα σημείο και μετά δυσκολεύεσαι να τα αφήσεις από τα χέρια σου. Καθώς η αφήγηση ξεδιπλώνεται και η πλοκή ανοίγει, αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει μια δυσάρεστη αίσθηση πως κάτι πιο αρρωστημένο και σκοτεινό ετοιμάζεται να αποκαλυφθεί. To μυθιστόρημα δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά η ατμόσφαιρα του είναι έντονα ανατριχιαστική και οι χαρακτήρες καταφέρνουν να σε αγγίξουν. Το δάσος της μνήμης είναι ο χειρότερος φόβος που μπορεί να βιώσει ένας γονιός, ένα παραμύθι που δεν είχε αίσιο τέλος για όλους...
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Συγγραφέας: Sam Lloyd
Μεταφραστής: Αύγουστος Κουρτώ
Eίδος: Θρίλερ/Αστυνομική λογοτεχνία
Αρ. Σελίδων: 480
