"When I lost her, I lost sight of any landmark that might have led me some place happier.
H Donna Tartt είναι μια συγγραφέας που αν και δεν αριθμεί πολλά βιβλία στο ενεργητικό της έχει καταφέρει να θεωρείται μια από τις καλύτερες της γενιάς της. Η Καρδερίνα είναι το πιο πρόσφατο της και η κινηματογραφική μεταφορά του βρίσκεται στις οθόνες του σινεμά. Ήθελα χρόνια να πιάσω κάτι δικό της χωρίς όμως να καίγομαι γιαυτό ιδιαίτερα, μέχρι που μια μέρα έπεσα πάνω στο τρέιλερ της ταινία. Που ήταν τόσο καλαίσθητο και ατμοσφαιρικό που με μάγεψε και κατευθείαν το βιβλίο ανέβηκε από το πάτο της λίστας στην κορυφή.
Τώρα η ιστορία ακολουθεί τον δεκατριάχρονο Θίο που ζει με την μητέρα του στην πανέμορφη Νέα Υόρκη. Μια μέρα σε μια συνηθισμένη τους βόλτα επισκέπτονται το μητροπολιτικό μουσείο της πόλης όπου μετά από μια έκρηξη βόμβας πολλές ζωές θα χαθούν και μέσα σε αυτές, η πολύ αγαπημένη του μητέρα. Μετά το τραγικό αυτό γεγονός ο Θίο θα αναγκαστεί να μείνει στο σπίτι ενός παλιού και πλούσιο φίλου του σε μια οικογένεια που νιώθει ότι προσπαθεί να τον αγκαλιάσει χωρίς κατά βάθος να μπορεί και τότε θα εμφανιστεί ο αλκοολικός και εξαφανισμένος του πατέρας για να τον πάρει μαζί του στο Λας Βέγκας, σε μια ζωή που θα είναι η αρχή της καταστροφή του. Σε όλα αυτά έχει κάτι που του δίνει δύναμη και παρηγοριά και του θυμίζει την ζωή πριν το συμβάν είναι ένας πίνακας με το τίτλο "Η Καρδερίνα" που έκλεψε από το μουσείο μετά την καταστροφή.
Η καρδερίνα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την απώλεια και το πως την αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος διαφορετικά. Αν και μεγάλο σε έκταση κοντά στις 1.000 σελίδες, και δεν σας κρύβω ότι στην αρχή ένιωσα ότι οδεύω προς μια απογοητευτική ανάγνωση. Οι πρώτες 200 σελίδες ήταν υπερβολικά περιγραφικές (Παράδειγμα: Υπάρχουν ολόκληρες σελίδες γεμάτες όπου ο Θίο μας μιλάει για το μουσείο και στην κυριολεξία περιγράφει κάθε μικρή σπιθαμή του) Και ενώ το γράψιμο ήταν μαγικό και σε έκανε να νιώθεις ότι τα βλέπεις όλα αυτά μπροστά σου, ταυτόχρονα με κούραζε. Όσο όμως προχωρούσα και ίσως συνήθιζα την λεπτομερή πένα της Donna Tartt, ή ίσως ότι μπαίναμε πιο βαθιά στην ιστορία και ζούσαμε πιο έντονα τα συναισθήματα του πρωταγωνιστή μας, όλο και περισσότερο το αγαπούσα.
Το κομμάτι του Λας Βέγκας και η φιλία του Θίο με τον Μπόρις είναι με μεγάλη διαφορά το αγαπημένο μου. Το διάβασα μέσα σε μια μέρα μονορούφι!
Για τον χαρακτήρα του Θίο τώρα, είχα διαβάσει χίλια δυο άσχημα σχόλια. Προσωπικά θεωρώ πως είναι αδικημένος και αυτό γιατί του συμβαίνουν σοβαρά πράγματα σε μια πολύ τρυφερή ηλικία. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, ακριβώς τότε διαμορφώνουμε ένα πιο καθοριστικό χαρακτήρα. Ναι μεν μεγαλώνοντας ωριμάζουμε, μαθαίνουμε, αλλά έχουμε ήδη φτιάξει την βάση μας. Μπορούσα να καταλάβω γιατί τον είχε πάρει από κάτω και του πήρε 900 σελίδες να σηκωθεί, γιατί ζούσε σε ένα μόνιμο άγχος και την απόλυτη μιζέρια, γιατί δεν είχε πίστη στον εαυτό του. Και εκεί ήταν που ερχόταν ο απόλυτος συνδυασμός και έκαναν ένα τέλειο δίδυμο με τον Μπόρις, που πιθανότατα θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον αν το βιβλίο ήταν γραμμένο από την πλευρά του μιας και ήταν το άκρως αντίθετο του Θίο. Ναι μεν ήταν αυτό που λέμε σε απλή γλώσσα "κωλόπαιδο", αλλά ήταν και δυναμικός και ειλικρινής με τον εαυτό του, ήξερε ποιος ήταν και μέχρι που μπορούσε να φτάσει. Από τους υπόλοιπους χαρακτήρες ξεχώρισα τον Χόμπι φυσικά, που έδινε μια νότα πιο ευαίσθητη και λογική! Γενικά όμως η Donna Tartt δεν προσπαθεί να φτιάξει συμπαθητικούς χαρακτήρες! Ειδικά ο Θίο και ο Μπόρις είναι ο ορισμός του αντι-ήρωα και στο τέλος αυτήν είναι η μαγεία όλου του βιβλίου.
Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες. Πιστεύω πως όσο λιγότερα ξέρεις τόσο πιο πολύ θα το απολαύσεις. Οι περιγραφές θα σας κάνουν να νιώσετε ότι είστε και οι ίδιοι στα στενά σοκάκια της Νέας Υόρκης ή στο καυτό χαώδης Λας Βέγκας. Οι χαρακτήρες θα ζωντανέψουν και θα σας μεταφέρουν στα σκοτεινά μέρη του μυαλού. Μην φοβηθείτε τον όγκο του (που σίγουρα υπάρχουν σημεία που ίσως σας κουράσουν) αλλά κυλάει πολύ πιο εύκολα και όμορφα από όσο θα φανταστείτε ποτέ. Η Καρδερίνα είναι από αυτά τα βιβλία που ακόμα και αν δεν το αγαπήσετε θα σας χαρίσει κάτι με την ανάγνωση του. Προσωπικά θα μου λείψει η τόσο όμορφη γραφή της Donna Tartt και η παρέα του Θίο. Οπότε επόμενος σταθμός το σινεμά για να δω την ταινία!
Βαθμολογία: 4/5 🌟🌟🌟🌟
