Το 2021 έχει μπει για τα καλά και έχω συνειδητοποιήσει πως ακόμη δεν σας έχω γράψει κάποιο κειμενάκι με τα βιβλία που ξεχώρισα. Και μπορεί από αριθμητικής άποψης να μην είναι όπως άλλες χρονιές, αλλά σίγουρα ξεχωρίζουν ποιοτικά.
Αρχικά διάβασα επιτέλους Madeline Miller. Όπου με ταξίδεψε στην μακρινή Ελλάδα & σε μυθολογικά μονοπάτια. Μιας και εν ολίγης το μυθιστόρημα είναι μια αναδιηγηση της ιστορίας της Κίρκης. Αυτήν την φορά όμως από την οπτική μιας άλλης γυναίκας, της συγγραφεως μας. Με έκανε να θυμώσω με την σκληρότητα ανθρώπων και θεών, στεναχωρήθηκα για την ζωής της ηρωίδας μας αλλά ένιωσα επίσης ότι έφτασα μαζί της στην λύτρωση.
Έπειτα κάτι που ολοκλήρωσα πρόσφατα, ήταν η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα Kazuo Ishiguro και σίγουρα όχι η τελευταία. Είναι το βιβλίο η Κλάρα και ο Ήλιος. Μια βαθιά συγκινητική ιστορία που αν και εξιστορείται από ένα Ρομπότ ξεχειλίζει συναισθήματα. Ένα βιβλίο που μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και την επαφή μας με την όλο και περισσότερο αναπτυσσόμενη τεχνολογία.
Στην συνέχεια θα συνεχίσω με τις αγαπημένες Εκδόσεις Ψυχογιός και το βιβλίο Άμνετ. Την αληθινή ιστορία πίσω από την οικογένεια του Γουίλιαμ Σαίξπηρ και τα τραγικά γεγονότα που ενέπνευσαν το ομωτιτλο θεατρικό έργο.
Όσοι με ακολουθείται καιρό ξέρετε την αγάπη μου για το ιστορικό μυθιστόρημα. Δύο που έχω ξεχωρίσει φέτος και ανήκουν στο ενεργητικό των εκδόσεων Κλειδάριθμος, είναι το δίκτυο Alice από την εξαιρετική Kate Quinn που για μένα προσωπικά είναι η μόνη συγγραφέας του είδους, που καταφέρνει να καταπιαστεί με άγνωστες πτυχές της ιστορίας και να προσφέρει τόσες γνώσεις και απόλαυση σε ένα. Ενώ επειτα βρίσκουμε την Εκτροπή μια προσωπική βιογραφία, αυτήν την φορά δοσμένη από έναν άνθρωπο που βρισκόταν για καιρό στην αντίθετη όχθη. Μεγαλωμένη θαυμάζοντας τον Χίτλερ, μέχρι που η τόλμη της ηλικίας την στέλνει στο Νταχάου και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εκεί βλέπει την άλλη όψη του φασισμού.
Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στην Αστυνομία της Μνήμης ίσως στο πιο ιδιαίτερο και ξεχωριστό βιβλίο που διάβασα φέτος. Μιας και μέσω της δυστοπικης ιστορίας του, θέτει συνεχή ερωτήματα για την ζωή. Ενώ η γραφή της Ogawa αποπνέει την μελαγχολική θλίψη σημείο κατατεθέν της Ιαπωνικής συγγραφικής κουλτούρας!
Εσείς ποια βιβλία ξεχωρίσατε;
