“Leave the past behind you so the future can find you.”
Γενικά είμαι αρκετά ευαίσθητος άνθρωπος, κλαίω αρκετά εύκολα όταν βλέπω ταινίες, σειρές ή διαβάζω βιβλία. Τα συναισθήματα όμως που μου έδωσε το Mr. Daniels λίγα βιβλία έχουν καταφέρει να μου τα δώσουν. Είναι δύσκολο να μην πέσει στην αγάπη. Είναι ενα όμορφο και βαθιά μελετημένο μυθιστόρημα ακριβώς με όσο θλίψη και γέλιο χρειάζεται ένα βιβλίο να έχει. Μια λέξη το χαρακτηρίζει ισορροπημένο. Στο ένα κεφάλαιο μπορεί να έκλαιγες με μαύρο δάκρυ και στο επόμενο να γελούσες με την ψυχή σου. Και ο κάθε χαρακτήρας ήταν τόσο τέλειος με τον δικό του μοναδικό σπασμένο τρόπο. Αγάπησα τον καθέναν από αυτούς.
“I couldn’t believe that girl deserved to be so sad. I secretly hoped that someday someone could make her smile… I hoped someday she would be all right.”
H Ashlyn Jennings είναι 19 χρονών και προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια της δίδυμης αδερφής της, Gabrielle όπου πέθανε από λευχαιμία. Ενώ η μητέρα της έχει βυθιστεί σε κατάθλιψη και την στέλνει μακρυά στο Wisconsin στον Βιολογικό της πατέρα που δεν έχουν σχεδόν καθόλου επαφές. Με λίγα ρούχα, πολλά βιβλία και το κουτί θησαυρού που της έχει αφήσει η Gabby γεμάτο επιστολές θα ταξιδέψει με το τρένο και εκεί θα γνωρίσει τον Daniel Daniels. Έναν μουσικό που την καλεί στην συναυλία τους. Εκεί οι δυο τους θα περάσουν μια ιδιαίτερα μαγική βραδιά θα ερωτευτούν κάτω από τους στοίχους του Σαίξπηρ και θα γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο. Όλα αυτά μέχρι την Δευτέρα όπου η Ashlyn ανακαλύπτει πως το αγόρι τον ονείρων της είναι ο Mr. Daniels ο καθηγητής Αγγλικών της.
“I don’t want to be your friend… I want to be yours, I want you to be mine, and I hate that we can’t be us. Because I think we were meant to be us.”
Η Ashlyn και ο Daniel προσπαθούν να κρύψουν την σχέση τους καθώς πέφτουν όλο και περισσότερο στην αγάπη. Ταυτόχρονα προσπαθούν να πολεμήσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος τους. Δεν υπάρχουν ταμπού υπάρχει μόνο σύνδεση. Δεν διαβάζουμε για ένα παραμυθένιο ειδύλλιο στην περίπτωση τους το παραμύθι δεν είναι ευτυχισμένο, δεν έχει happy end. H αγάπη τους έχει μια δώσει σαιξπηρικής τραγωδίας.
“Daniel,” I whispered… “You’re doing it.”
“Doing what?”
“Bringing me back to life.”
Η Brittainy C. Cherry κατάφερε να γράψει μια λαπρή ιστορία. Ακόμα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες όπως ο Ryan, η Hailey, η Gabby, o Jace είχαν ζωτική σημασία για την ιστορία. Έγιναν κομμάτι της. Είναι μια ιστορία με πολύ θλίψη αλλά και ένα κομμάτι ελπίδας τόσο μοναδικό. Οι επιστολές της Gabby ήταν από τα πιο αστεία αλλά ταυτόχρονα πολλές φορές και τα πιο στενάχωρα κομμάτια στο βιβλίο. Ο Ryan έκλεψε ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιά μου. Το σημείο όπου αφορά τον ίδιο για μένα είναι και το πιο σπαραχτικό. Έφερνε το γέλιο στα πιο σκοτεινά σημεία και έφερε ταυτόχρονα και την πιο μεγάλη θλίψη.
“Because pretending to be happy is almost like being happy. Until you remember that you’re only pretending. Then you’re sad. Really sad. Because wearing a mask every day of your life is the hardest thing to do. And after a while, you get a little scared because the mask becomes you.”
Για λίγα βιβλία μου έχει συμβαίνει αυτό αλλά ακόμα και τώρα λίγες μέρες αφότου έχω τελειώσει το βιβλίο μπορώ ακόμα να παραθέσω από μόνη μου κομμάτια και στιχάκια που μου έμειναν καρφωμένα στο μυαλό και την καρδιά. Το Loving Mr. Daniels είναι ένα μυθιστόρημα που έχει τα πάντα. Απαγορευμένους έρωτες, γέλιο, θλίψη και υπέροχους χαρακτήρες.
More Quotes:
“I love you slowly. I love you deeply. I love you quietly. I love you powerfully. I love you unconditionally.”
"Don’t go. Stay with me forever. Please, Ashlyn. Let me be your everything. Make me your golden. Don’t. Go.”
“I hated that I couldn’t tell her how beautiful she looked each and every day. I hated that, when she walked into my classroom, I had to pretend that she wasn’t on my mind…. I hated how close we were but how distant we felt.”
“I loved how beautiful she looked each and every day. I loved that, when she walked into my classroom, she was on my mind…. I loved how distant we were but how close we felt.”
“I was lost, but so were they. There were no maps to be found. At least I wasn’t walking alone.”
“Because I’d never seen two people who loved each other so quietly.”
“Alive. I want to be alive, and I have no idea why, seeing how hideous life is at times. Maybe it's belief, hope, and passion all wrapped into one shape that rests inside my chest. Perhaps my heart is just praying for better tomorrows to replace all those shitty yesterdays.”
“Was I dating my English teacher? Was what we were doing truly unethical? Falling in love? Could falling in love ever be wrong?”
Βαθμολογία: 5/5 αστέρια.
